15 lat temu adoptowaliśmy chłopca, ale nie spodziewaliśmy się, że będzie on przyczyną naszego rozwodu i tak zareaguje na naszą życzliwość.
Kiedy miałam 40 lat, a mój mąż 45, pragnęliśmy mieć trzecie dziecko. Niestety, próby spełzły na niczym, więc zrzuciliśmy to na nasz wiek. Z czasem podjęliśmy decyzję, by adoptować dziecko z domu dziecka. Wydawało się to być najlepszym rozwiązaniem.
Razem z mężem pojechaliśmy na spotkanie z dziećmi, a nasze postanowienie było proste – wybierzemy to dziecko, które jako pierwsze przyciągnie naszą uwagę. I tak właśnie stało się z Aleksem – niebieskookim chłopcem, który od razu skradł nasze serca. Adaptacja w naszej rodzinie zajęła mu około sześciu miesięcy. Nasze starsze dzieci spędzały z nim dużo czasu, starając się pomóc mu zaaklimatyzować.
Na początku Aleks był zamknięty, cichy i skromny. Staraliśmy się go uszczęśliwić, jak tylko mogliśmy. Niestety, już od przedszkola pojawiały się problemy – musieliśmy zmieniać mu placówkę aż cztery razy z powodu jego agresywnego zachowania. Bił się z dziećmi i sprawiał kłopoty. Szkoła okazała się być równie trudna. Dyrektor nieustannie nas wzywał, a my szukaliśmy pomocy wszędzie – nawet u psychologa, ale na próżno.
Nasze biologiczne dzieci dorastały, kończyły studia i wyjeżdżały za granicę, zaczynając nowe życie. W tym czasie mój mąż miał dość ciągłych problemów i skandali z Aleksem. Ostatecznie odszedł od nas, zostawiając mnie samą.
Kiedy Aleks skończył ósmą klasę, jego zachowanie się pogorszyło. Zaczęło się od alkoholu, potem doszły nielegalne substancje. Z każdym dniem jego życie wymykało się spod kontroli, a ja cierpiałam razem z nim. Wydałam fortunę, aby go wyciągnąć z tarapatów i uchronić przed więzieniem. Często powoływałam się na to, że wychowuję go sama, bez wsparcia męża, i że muszę walczyć o jego przyszłość.
Czasem udało mi się go uratować przed najgorszym, ale kosztem sporych pieniędzy. A Aleks nic sobie z tego nie robił. Robił dalej to, co chciał, nie zważając na moje poświęcenie.
Teraz mam 60 lat. Moje dzieci żyją daleko, a Aleks jest w więzieniu. Straciłam męża, który odszedł, gdy tylko życie z Aleksem stało się trudne. Całe moje życie wydawało się być jednym wielkim błędem, decyzją, którą podjęłam, wierząc, że robię coś dobrego.
Pewnego dnia otrzymałam telefon. To był Aleks. Pierwszy raz od dłuższego czasu poprosił, żebym go odwiedziła w więzieniu. Miał coś ważnego do powiedzenia.
Z wahaniem zgodziłam się. Spotkanie było krótkie, ale zmieniło wszystko. Aleks spojrzał mi w oczy i powiedział:
– „Mamo, wiem, że nie byłem dobrym synem. Przepraszam za ból, który ci sprawiłem. Ale nigdy ci tego nie mówiłem… Kochałem was od samego początku. Bałem się waszych oczekiwań, tego, że nie zasłużę na waszą miłość. Wiedziałem, że nie jestem taki jak wasze dzieci. Dlatego buntowałem się, krzywdziłem innych, a przede wszystkim ciebie.”
W jego oczach pojawiły się łzy. Zamarłam, nie wiedząc, co powiedzieć. Wszystkie lata bólu i frustracji mieszały się w mojej głowie.
– „Ale dlaczego nigdy mi tego nie powiedziałeś?” – zapytałam.
– „Bo bałem się, że nie uwierzysz.”
To spotkanie otworzyło we mnie coś, czego nie spodziewałam się już poczuć – nadzieję. Zrozumiałam, że pomimo wszystkich trudności, nasza relacja, choć pełna bólu, miała też w sobie miłość. Może nie było już odwrotu od tego, co się stało, ale po raz pierwszy od lat poczułam, że jeszcze nie wszystko jest stracone.
Wracałam do domu z ciężkim sercem, ale i z nową myślą – może jeszcze mogę odbudować to, co wydawało się zniszczone.